Piep*zyć Mickiewicza 2 - cały film

Piep*zyć Mickiewicza 2 – cały film

BAZA FILMÓW FILMY PREMIERY I ZAPOWIEDZI

„Piep*zyć Mickiewicza 2” to kontynuacja przewrotnego, niepokornego cyklu filmowego, który po raz pierwszy przyciągnął do kin rzesze widzów szukających zarówno inteligentnej rozrywki, jak i głębszych refleksji nad kondycją współczesnej polskiej edukacji. Tym razem poznajemy bliżej Jana Sienkiewicza – wyrzuconego z uczelni pisarza oraz byłego wykładowcę, który wskutek różnych życiowych zakrętów trafia na posadę nauczyciela języka polskiego w warszawskim liceum. Choć początkowo wydaje się, że jest to dla niego jedynie tymczasowe rozwiązanie, szybko okaże się, że będzie to przygoda, która odmieni nie tylko jego samego, ale także grupę uczniów, nad którymi sprawuje pieczę.

Nietypowy nauczyciel i klasa z piekła rodem

Los rzuca Sienkiewicza (co ciekawe, noszącego to samo nazwisko co inny wielki polski pisarz) do legendarnej w szkole klasy IIB – zbuntowanej, słynącej z nieustannych wagarów, złośliwych wybryków i totalnej odporności na wiedzę. Uczniowie ci są postrzegani jako wyrzutki nie tylko przez grono pedagogiczne, ale i przez samych rówieśników. W ich otoczeniu nikt już nie wierzy, że można ich wyciągnąć z edukacyjnego i społecznego bagna. Sienkiewicz jednak, zachowując pewność siebie i ducha przekory, angażuje się w swoją misję bez reszty. Uzbrojony w entuzjazm i niekonwencjonalne metody nauczania, postanawia zburzyć mur obojętności i agresji narastający między nauczycielami a tzw. trudną młodzieżą.

Z humorem i zdumiewającą kreatywnością wykorzystuje siłę literatury: od klasyki, której symbolem jest Mickiewicz, aż po współczesną poezję uliczną i rapowe teksty. Wychodzi z założenia, że każde słowo ma moc zmieniania rzeczywistości, jeśli tylko znajdzie się odpowiednie narzędzia do zbliżenia młodych ludzi do tej formy sztuki. Jan Sienkiewicz, mimo traum po utracie prestiżowego etatu na uczelni, szybko nawiązuje nić porozumienia z wyobcowanymi uczniami. Jedni z nich mają poważne problemy w domach rodzinnych, inni w ogóle nie widzą sensu w zdobywaniu wiedzy, a jeszcze inni borykają się z niską samooceną bądź jawnie sprzeciwiają się systemowi edukacji.

Siła przyjaźni, miłości i literatury

„Piep*zyć Mickiewicza 2” to jednak nie tylko opowieść o edukacyjnej rewolcie jednego nauczyciela. Film wzbogacają wątki ukazujące życie uczniowskie „od kuchni”. Zabawy, pierwsze miłości, przyjaźnie i rozczarowania – reżyserka Sara Bustamante-Drozdek z wyczuciem pokazuje, jak duże emocje buzują pod powierzchnią szkolnego buntu. Zaszufladkowana młodzież zaczyna pomału dostrzegać, że może istnieć świat poza konfliktami z kadrą pedagogiczną oraz poza ciągłą potrzebą stawiania oporu. Nadzieja, że ktoś zainteresuje się ich losem, zaczyna otwierać serca tych, którzy do tej pory „byli nie do uratowania”.

Napięcie i humor przeplatają się tu nieustannie, a każda scena zmierza do zadania kluczowego pytania: czy ludzie, którzy wypadli z systemu (jak sam Sienkiewicz), są w stanie wychować i wykształcić młodzież, która odrzuciła ów system na własnych warunkach? Szokujące wybory metodyczne, niekonwencjonalne lekcje literatury odbywane nieraz w nad wyraz zaskakujących miejscach i okolicznościach pokazują, jak wiele można zyskać, ryzykując i próbując dotrzeć do drugiego człowieka, zamiast go przekreślać.

Kulisy powstania filmu

Film powstał w polskiej wytwórni pod czujnym okiem reżyserki Sary Bustamante-Drozdek. Autorem scenariusza jest Kacper Szymański, który w wywiadach przyznaje, że inspirował się zarówno własnymi doświadczeniami szkolnymi, jak i licznymi relacjami nauczycieli zmagających się z nieprzystępnymi klasami. Obraz trwa 102 minuty i zdecydowanie nie jest typową propozycją kina stricte rozrywkowego. Dzięki przenikliwym dialogom i autentycznym kreacjom aktorskim „Piep*zyć Mickiewicza 2” staje się dramatem obyczajowym w najczystszej formie – zarazem dotykającym kwestii społecznych, jak i przepełnionym ciepłem, humorem oraz wiarygodnymi emocjami.

Realizacja filmu podąża znanym schematem mistrzów gatunku: śmiech przeplata się tu z łzami, nadzieja z goryczą, a bunt z wielkim marzeniem o porozumieniu. Zdjęcia powstały głównie w Warszawie, aby zyskać jak największą autentyczność – ekipa filmowa gościła w prawdziwych szkołach, szarych korytarzach, pełnych echa codziennych starć między nauczycielem a uczniem.

Gdzie i kiedy obejrzeć film?

„Piep*zyć Mickiewicza (Wybrzeże)” (taki tytuł figuruje w repertuarze kin, obok kontynuacji numerowanej jako „2”) można zobaczyć na pokazach w następujących terminach:

  • od 24.01.2025 do 26.01.2025 o godz. 20:15
  • od 28.01.2025 do 30.01.2025 o godz. 20:15

Bilety w cenie 18 zł (normalny) i 14 zł (ulgowy / karta mieszkańca) zapewnią wejście na niezwykłą podróż w świat buntu, literatury i nieposkromionej młodości. To dobra okazja, by przypomnieć sobie, jak to jest, gdy w sercu kipi idealizm i chęć zmiany świata – nawet jeśli trzeba w tym celu „piep*zyć Mickiewicza” w szkolnym programie.

Recenzja wybitnego krytyka filmowego

Niniejszą recenzję przygotował dr Kazimierz Słomka – uznany polski krytyk filmowy, od lat związany z miesięcznikiem „Kino i Refleksja”, stały felietonista prestiżowych gazet kulturalnych oraz członek Polskiej Akademii Filmowej.

„Piep*zyć Mickiewicza 2” jako przewrotny portret szkoły
Według dr. Słomki, „Piep*zyć Mickiewicza 2” zgrabnie rozbija skostniałe wyobrażenie o polskiej oświacie i tym, co uchodzi za powszechnie akceptowalne metody wychowawcze. Reżyserka Sara Bustamante-Drozdek, mając do dyspozycji scenariusz Kacpra Szymańskiego, postawiła na autentyczność. Brak tu wyidealizowanego obrazu nauczyciela oraz czarno-białego podziału na dobrych i złych uczniów. Zamiast tego widz otrzymuje pełne spektrum wzajemnych zależności. Dr Słomka zwraca uwagę na doskonałe dialogi, które sprawiają, że bohaterowie „mówią ludzkim głosem” – wziętym z codziennego życia, pełnym frustracji, a zarazem iskier nadziei.

Edukacja w krzywym zwierciadle? Niekoniecznie
Choć tytuł „Piep*zyć Mickiewicza 2” może być odbierany jako przejaw ostrego buntu wobec szkolnych lektur i klasyki, w gruncie rzeczy film przemyca uniwersalne idee: literatury jako narzędzia kształtowania światopoglądu i sposobu na zrozumienie własnych emocji. Dr Słomka podkreśla, że najbardziej porywające momenty obrazu związane są właśnie z nietypowymi lekcjami języka polskiego, kiedy Jan Sienkiewicz zrywa z rutyną wkuwania wierszy na pamięć. Zamiast tego proponuje grupie IIB aktywne uczestnictwo w interpretowaniu tekstów, wciąganie ich w kreatywne pisanie, a nawet współczesną formę stylizowanego slam poetry. Ten mariaż edukacji i sztuki pozwala spojrzeć na Mickiewicza czy Słowackiego w sposób świeży, nierzadko bardzo osobisty dla zbuntowanej młodzieży.

Gra aktorska i reżyserskie prowadzenie
Dr Słomka nie szczędzi pochwał dla obsady aktorskiej. Choć większość z aktorów wcielających się w role uczniów to twarze jeszcze mało znane szerszej publiczności, ich kreacje wydają się zdumiewająco żywe i przekonujące. Najjaśniejszym punktem jest jednak sam Jan Sienkiewicz – w tej roli ceniony aktor, który z właściwą sobie charyzmą portretuje bohatera idącego pod prąd. Postać ta wyróżnia się mieszanką wewnętrznej kruchości (związanej z jego bolesną przeszłością) i zawziętej determinacji, by pomóc odrzuconym młodym ludziom.

Sara Bustamante-Drozdek widać tu jako reżyserkę z silnym zacięciem społecznym. Dzięki świetnie rozplanowanej dynamice scen i świadomemu wykorzystaniu przestrzeni (szkolne korytarze, sale lekcyjne, brudne zaułki Warszawy) buduje atmosferę przytłoczenia, a jednocześnie nie pozwala, by widz poczuł beznadzieję. Energia i humor przekładają się na emocjonalną sinusoidę, która – według krytyka – trafia w sedno dorastania i buntu wobec narzuconych reguł.

Uczucia i przesłanie
W opinii dr. Słomki „Piep*zyć Mickiewicza 2” to film przeniknięty szczerą wiarą w człowieka. Choć przedstawia on dramatyczne losy młodzieży, naznaczone licznymi problemami, całość koncentruje się przede wszystkim na możliwości zmiany. Subtelna, acz znacząca metafora zawarta w tytule przekazuje myśl, że czasem trzeba „wywrócić stolik”, by odkryć w sobie pasję i odnaleźć motywację do rozwoju – a literatury (w tym również Mickiewicza) nie trzeba unikać, jeśli tylko zostanie przedstawiona w sposób trafiający do wyobraźni.

Dr Słomka konkluduje, że „Piep*zyć Mickiewicza 2” jest ważnym głosem w dyskusji o tym, czy polska szkoła potrafi (i chce) spojrzeć w przyszłość, przekraczając granice utartych schematów. To historia o tym, jak nieoczywiste metody mogą przynieść niespodziewane efekty i jak wielką rolę może odegrać jeden pełen pasji nauczyciel w życiu zepchniętych na margines uczniów. Niewątpliwie każdy, kto poszukuje kina zaangażowanego społecznie, wywołującego emocje i szukającego nadziei w najmniej oczekiwanych miejscach, znajdzie tu coś, co poruszy go do głębi.


Choć „Piep*zyć Mickiewicza 2” z tytułu może intrygować czy prowokować, w istocie jest to film pełen ciepła i wiary w człowieka – zarówno młodego, jak i tego, który przez szkolny system został już wcześniej odrzucony. Owa wiara przejawia się nie w ckliwych morałach, ale w sile wybaczenia i dania sobie nawzajem drugiej szansy. Po seansie niejedna osoba może wbrew prowokacyjnej nazwie sięgnąć po twórczość Mickiewicza – albo zacząć pisać własne teksty, by spróbować zdefiniować swój wewnętrzny bunt i marzenia na nowo.

0 0 votes
Daj ocenę
Subscribe
Powiadom o
guest

0 komentarzy
najstarszy
najnowszy oceniany
Inline Feedbacks
View all comments