Dziewczyny z Dubaju to niezwykle kontrowersyjny film, który spotkał się zarówno z negatywnymi jak i przychylnymi opiniami wśród widzów, a także i wśród krytyków. Niemniej jednak wiele osób zostało zniechęconych do jego obejrzenia chociażby po niezbyt udanym zwiastunie filmu, jednak Dziewczyny z Dubaju nie są produkcją tak złą, jak mogłoby się to wydawać. Warto również zaznaczyć, że jest to film, który delikatnie nagina istniejące w społeczeństwie granice dobrego smaku i przyzwoitości. Warto więc zapoznać się z krótką recenzją tej produkcji, która być może zachęci was do poświęcenia chwili i do zapoznania się bliżej z tym nieco kontrowersyjnym filmem.
Spis Treści
Co w filmie Dziewczyny z Dubaju zasługuje na słowa pochwały?
Film Dziewczyny z Dubaju nie jest być może jedną z najlepszych produkcji, z jakimi przyszło nam się kiedyś spotkać. Niemniej jednak można w nim znaleźć kilka epizodów, które zasługują na słowa pochwały. Film traktuje o pracy seksualnej, a z tym tematem niewielu producentów jak do tej pory próbowało się zmierzyć. Co więcej, praca ta pokazana jest również w kontekście związany z nią mechanizmów zarówno społecznych jak i ekonomicznych czy też i systemowych. To właśnie przez ten świat przeprowadza nas Emi, bohaterka grana przez Paulinę Gałązkę. Jest to młoda dziewczyna, która dzieciństwo i młodość spędziła gdzieś w niewielkiej wiosce pod Szczecinem. Niemniej jednak marzy ona o wielkim świecie i okładkach kultowych magazynów. Marzenia pchają Emi do konkursu piękności, na którym zwróciła uwagę starszego mężczyzny, a także Doroty- organizatorki konkursu. To właśnie Dorota zajmuje się „swataniem” młodych i atrakcyjnych dziewczyn, a także zamożnych mężczyzn z polskiej elity. W trakcie pobytu we Francji wraz z Dorotą, Emi zauważa wystawne przyjęcie na arabskim jachcie i od razu chce się tam dostać. Film wyreżyserowany przez Marie Sadowską dobitnie pokazuje jak seksbiznes pociąga młode i piękne dziewczyny, które uwięzione są w szarej, polskiej rzeczywistości. Twórcy filmu Dziewczyny z Dubaju nie próbują bronić Emi oraz jej wyborów, jednocześnie jednak jej nie piętnują i nie potępiają. Zamiast całkowitego ganienia dziewczyny, która i tak musi zapłacić wysoką cenę za swoje wybory, twórcy zdecydowali się pomóc odbiorcom w jej zrozumieniu. Więc rola Emi broni się sama przez siebie.
Co można zaliczyć do minusów produkcji?
Niestety krytycy filmowi mieli racje, stwierdzając, że niewątpliwe zalety filmu, dokładnie przysłaniane są przez wątki, które nie spotykają się ze szczególną aprobatą. W momencie, kiedy potencjalny widz może zacząć przekonywać się do tej produkcji, jak grom z jasnego nieba spada scena, która śmiało może zostać nazwana największą wpadką, a także żenadą w filmie. To właśnie ona drastycznie wpłynęła na gusta koneserów dobrego kina i z pewnością mogłaby być kandydatem do Złotej maliny. Mówiąc krótko, niektóre sceny w filmie Dziewczyny z Dubaju niejako przypominają toporne i niezbyt dobrze przygotowane produkcje porno. Mimo iż być może producenci chcieli przemycić w nich jakąkolwiek estetykę, sukcesywność tego przedsięwzięcia jest mocno wątpliwa. W jednej ze scen możemy usłyszeć Emi, która mówi że „nigdy nie nakręci takiego filmu”, co jednak mija się z prawdą. Nie da się ukryć, że filmów o pracownicach seksualnych jest niezwykle wiele i są one utrzymane w różnych konwencjach, od podtrzymujących na duchu love story, aż po pokazanie pracy seksualnej wśród dziewczyn, które znajdują się w niższej randze społecznej. Niektóre produkcji pokazują mroczne strony tego „zawodu” inne zaś wyolbrzymiają problemy, z którymi muszą borykać się pracownice uwikłane w sidła tego „zawodu”. Niemniej jednak producentom Dziewczyn z Dubaju ani jedna strategia, ani druga w tej scenie po prostu nie wyszła, a skutecznie zepsuła wrażenia i zdetronizowała napięcie, które udało się im wytworzyć w poprzednich scenach. Okazuje się, że właśnie przez tego typu drobiazgi produkcja ta zyskała tak wiele negatywnych opinii i całkowicie przesłoniły one dobre wrażenie, które początkowo można było wynieść z tego filmu.
